Blog 5

Pff, saai is het niet hoor! Saai wordt het nooit. Ik heb erg genoten van het werken op de cattle farm, maar het werd eigenlijk wel te lang. In totaal heb ik nu 4,5 maand gewerkt (weinig geld) en in het begin maar 1,5 maand gereisd. Tijd om weer lekker te gaan reizen dus! Daar ben ik nu sinds 2 weken weer mee bezig.

Ik heb het erg goed gehad op de cattle farm, ze hebben me met open armen ontvangen, ik heb heel veel hele hele nieuwe ervaringen opgedaan, zoals paardrijden, quadrijden, koeien checken, controleren hoe het met de bevalling ging, checken hoe ver ze zijn, of er dode koeien zijn, assisteren bij het branden, castreren, knippen, taggen, opjagen, koeien drijven te paard (dat was zo geweeeeeldig), rodeo's, plattelands pubfeestjes. Het plattelandsleven. Iedereen ziet er anders uit. En wat is het daar anders! Een westerse cultuur, ja, heel veel raakvlakken dus, maar ook zoveel verschillen. Ze zijn hier veel harder dan in Nederland. Ik heb 3 maanden lang nauw samen geleefd met een nieuw gezin dat ik niet kende, dag in dag uit. Dat wordt erg pittig na een tijdje. Het is niet je eigen gezin. Je vrijheid is helemaal weg natuurlijk. Het grootste deel van de tijd zag ik maar 3 mensen, soms maar 2 elke dag. Dat moet je maar kunnen. Maar buiten dat, ze waren erg goed voor me.

3 weken geleden heb ik helaas een quad ongeluk gehad. Het verhaal is eigenlijk wel grappig. In Australië zijn beruchte vogels, de magpies, die in de lente en de zomer erg agressief worden om hun nest te beschermen. Ze kunnen je ogen uitpikken, keihard met hun borst tegen je hoofd aanvliegen (dat doet serieus écht pijn!!!! Dreunt wel even na) enz. Maakte niet uit waar ik liep, elke dag werd ik meer en meer aangevallen. Daar word je doodsbang van (toch stiekem wel heel erg grappig, weer een verhaal thuis te vertellen). Helaas vallen ze fietsers zelfs het allermeest aan. En quadrijders dus ook. Wat ik elke dag mocht doen, was de koeien op hun zwangerschap checken. De weilanden zijn niet zoals in Nederland. Ze zijn hier ruig, met lang gras, heel veel bomen, botten, kuilen en hobbels. Gewoon in de natuur. Je zou het moeten zien om je er een voorstelling van te kunnen maken. Dit checken doen we met of een quad of een 4x4 (ben al helemaal gewend aan het rechts zitten en links schakelen).
Maar goed, ik had de koeien net gecheckt en was op de zandweg weer opweg naar de boerderij. Een magpie viel me aan, en doordat ik al zo panisch van die vogels was geworden verloor ik de controle over het stuur door de grote schrik, werd door de quad gelanceerd, sloeg met quad en al over de kop en de quad landde op mijn been. En ik droeg geen helm, wat eigenlijk verplicht is, maar die gebruiken ze niet op de boerderij. Dus ik besef hoeveel geluk ik heb gehad dat de quad op mijn been is geland en niet op mijn hoofd, rug, nek of borst. Dan was ik er niet meer geweest.
Ik ben naar het ziekenhuis gegaan, en een groot wonder, mijn been was niet gebroken. Enkel een zware gekneusde spier en een wond ter grootte van mijn hele onderbeen aan de andere kant. Na anderhalve week en 2 nachtjes ziekenhuis en antibiotica aan het infuus, begon ik langzamerhand weer te lopen. Maar dit is een heel gevecht geweest, omdat ik in de loop van de 1e week de mogelijkheid om te lopen verloor door stijgende pijn.
En daar zit je dan in Australië, aan de andere kant van de wereld, zonder je familie en vriendinnen die je door en door kennen, die weten dat je je niet aanstelt, die voor je zorgen en bij wie je je veilig voelt. Toen heb ik toch wel even heel erg naar huis verlangt. De familie waar ik bij verbleef heeft wel erg goed voor me gezorgd en wilde alles voor me doen (maar de cultuur is anders, hard). Maar het is niet je eigen familie.

Maar, ik kan heel blij zijn, ik kan weer lopen! Het zal nog lang duren voordat het allemaal goed gaat, steeds voetje omhoog, niet zwemmen voor de wond (zo min mogelijk, niet zwemmen is hier niet mogelijk. 40 graden en vochtigheid tussen de 60-80%).

Toen ik weer kon lopen ben ik meteen, na een heel fijn afscheid met de familie van de boerderij, vertrokken naar Airlie Beach om de Whitsundays te doen. De avond ervoor ben ik op stap geweest met 2 meiden en 1 jongen uit de UK en een Canadees. Dat was zo gezellig, maar zo niet slim. Dat betekende, de volgende dag met de grootste kater ooit 3 dagen op een boot gaan zitten. Geen goed idee.
Op de boot heb ik super leuke meiden ontmoet, die me helemaal in hun groepje opnamen. De Whitsundays was op de boot 'Spank me'. Dit was een hele normale boot hoor haha. Whitsundays zijn eilanden met spier witte stranden (dit is geen zand) en helemaal helder blauw water. Nr. 5 van de mooiste stranden van de wereld. Prachtig. Jammer genoeg kon ik niet snorkelen vanwege mijn been. Je moet hier ook een stingsuite aan, stingers zijn er veel. Zwemmen is nooit veilig in Australië.
Na de boot zijn we lekker met zijn allen gaan bbq'en en op stap geweest.
De volgende dag was het voor mij tijd om de bus te nemen naar Cairns, waar ik een vlucht had naar Darwin.

Gisteren heb ik een day trip gedaan naar Litchfield Park. Hier heb ik echte wilde krokodillen gezien (zie foto's) en prachtige watervallen. En je houdt altijd leuke contacten over. Hierna weer lekker op stap geweest met een Engelse jongen en leuk kaartspelletjes gedaan. Als je dit in een pub doet heb je zo steeds meer medespelers. Je doet hier gewoon dingen die je thuis niet zo snel doet.

Nu is het wachten op het vinden op travelmates om per auto de West Kust te doen, naar beneden naar Perth. Wens me succes!