Blog 6, Road trip Western Australia en Uluru

En ja hoor, in Darwin had ik mijn reisgenootjes gevonden. 2 jongens met een eigen auto, uit Frankrijk, Franklin en Zweden, Martin, en er kwam nog een Franse jongen bij, Guillaume. We hebben kennis met elkaar gemaakt, zijn die avond samen op stap gegaan, de volgende dag samen boodschappen gedaan voor de trip en samen gekookt. De dag erna, 15 november, was het zover, we vertrokken op road trip! Spannend hoor. Daar ga je dan voor 4 weken (uiteindelijk waren we er al na 2,5 week) met mensen die je net hebt ontmoet. Iedereen moest natuurlijk enorm aan elkaar wennen. Guillaume en ik konden het meteen met elkaar vinden, hij is zo'n grappige grapjas. Deze dag gingen we naar Litchfield National Park. Hier was ik al eens geweest, maar dat maakte me niet uit. Het was een leuke dag, we probeerden we wat lol met elkaar te maken en zo.
De volgende dag kwamen er nog 2 Franse meiden bij met een eigen auto, Morgane en Sophie. Ik dacht, dat is wel leuk, 2 meiden erbij, maar ze voelden blijkbaar een drempel om met me te kletsen, omdat mijn Engels zo goed is. Ze hadden moeite me te verstaan. Dit was heel gek voor mij in het begin. Ook Martin had moeite om met iedereen te praten. Hier heb ik dan ook een goed gesprek voor aangevraagd, omdat ik wel een groep wilde die als groep voelde. Dit had heel goed uitgepakt en vanaf toen deed iedereen enorm zijn best om een groep te zijn, vriendschap te sluiten en Engels te praten. We werden een echte groep.

Wat gelijk al leuk was, en wat ik altijd al wilde doen in Australië, was midden op de snelweg staan, omdat de Australische snelwegen toch nooit druk zijn. Soms kom je uren geen auto's tegen. Nou, die is al van mijn bucketlist geschrapt.

Het kamperen was zo basic, dat is zo grappig. Natuurlijk sliepen we in tentjes. Guillaume's en mijn airbed was kapot gegaan, dus sliepen we op dat platte ding en een extra slaapzak, maar dat was hetzelfde als op de harde grond slapen. Geen kussen. Koken deden we op een gaspitje buiten. Eten 's ochtends was muesli of brood, 's middags altijd, aaaaltijd tonijn, tonijn, tonijn uit blik op een wrap, 's avonds ingeblikt eten zoals soep voor over de pasta of rijst. Meestal zoiets.
De camping waar we verbleven waren altijd free campings. Dat is dus eigenlijk een stukje wildernis waar het toegestaan (erg gek soms, dit woordje wist ik alleen in het Engels en moest hem in het woordenboek opzoeken wat het Nederlandse woord ook alweer was, kon er echt niet opkomen. Dat gebeurt heel veel bij alle backpackers, een heel grappig feitje. Mijn Nederlands gaat ontzettend hard achteruit) is om te kamperen. Als je geluk hebt zit er een wc bij (een gat in de grond) en een picknic tafel. Als we dat hadden zaten we al te juichen, al was het maar een gat in de grond. Maar meestal zat die er dus niet bij. Het was altijd plassen in de bosjes en wachten tot we ergens bij een tankstation een wc tegenkwamen. Maar dat kon honderden kilometers duren...
Een douche was helemaal een enorme luxe. Die had je nooit op de free campings. Dus wij douchten soms 4/5 dagen niet. De enige manieren om je af te spoelen waren babydoekjes en gaan zwemmen in de gorges of meertjes. Andere manieren om de douchen na deze 4/5 dagen waren betalen voor een douche bij een roadhouse, mits ze een douche hadden, of een buitendouche bij het strand gebruiken. Maar omdat iedereen in hetzelfde schuitje zat was dit alleen maar leuk. En het was vies. De wind zat vol met dirt, wij zaten onder. Onze huid voelde altijd vies en had altijd een rode gloed. Als je een babydoekje pakte en ging ermee over.. Tja dat maakte niet uit waar, hij was gelijk helemaal vies. Zitten met je benen over elkaar ging niet. Huid op huid was niet mogelijk, dan liepen de straaltjes zweet over je huid. En omdat je huid onder het stof en zand zat, zag je gewoon een straaltje vuil. En zo was het altijd. Mijn borstel is lime groen, en zelfs die werd bruin. Mijn haar brak af van de klitten en voelde als paardenhaar door het zand. In Perth werd het tijd voor een bezoekje aan de kapper.

Voor water hadden we zo onze middelen. We hadden tientallen 1,5 literflessen en een viertal kleine jerrycans. Deze konden we bij de gas stations bijvullen. Ook koud water was een enorme luxe die we gewoonweg niet hadden. Het was elke dag 40 graden of erboven. Ons water kon 's nachts afkoelen maar was voor 10 uur alweer gloeiend heet. Maar dan ook gloeiend heet. De meiden begonnen er thee van te maken, het was warm genoeg. Dus we dronken gloeiend heet water. Niet erg lekker.
De auto had geen airco want die was kapot. Maar het was in de auto (met de ramen open natuurlijk) alsnog koeler dan buiten. Maar als je dan je handen of voeten uit het raam stak, ook al zat er aan die kant geen zon, was de wind een hete fohn. Dat moest je echt niet te lang doen want dan zou je je huid verbranden. Tja, rijden in de woestijn hè.
De walking tracks konden dan ook erg zwaar zijn. Ze waren makkelijk te bewandelen qua tijd, uur tot 2 uur, maar in de 40 graden brandende zon. Drinken drinken drinken. Ja dat was zwaar.

's Nachts sliepen we meestal buiten de tentjes onder de sterren, want binnen was het veel te warm. 's Ochtends werden we altijd rond 5 uur wakker door de vliegen die alsmaar in je gezicht vlogen, in je ogen, je neus, je mond, je oren. Overdag zag alles zwart van de vliegen. Je kon bijna niet eten, ook iedereens rug zag zwart. En constant in de ogen, neus, mond en oren willen vliegen.

1 nacht sliepen we op het strand op een rijtje buiten. Maar heel mijn lichaam begon ineens te jeuken en ik voelde overal kleine maar venijnige prikjes. Ik dacht dat mijn hersenen me voor de gek hielden, maar toen zag ik iedereen zichzelf krabben, iedereen werd gek. Ik scheen met mijn zaklamp op mijn huid en slaapzak Bleken er minuscuele vliegende wormpjes van een paar mm over ons heen te kruipen en rond te vliegen, duizenden. We hebben overal gezocht voor beestjesvrije plekken,m aar ze waren werkelijk overal. Franklin heeft zelfs in het wc-hokje geslapen haha, maar daar waren ze op den duur ook. Je was alleen veilig in je slaapzak, maar je gezicht bleef er natuurlijk buiten. Toen we wakker werden had iedereen, allemaal, honderden rode vlekjes op zijn / haar lichaaam. Later die dag werden het vreselijke jeukbultjes voor dagen. Heerlijk hè, buiten slapen!

Veel routes die we hebben gedaan waren alleen geschikt voor 4x4 wagens. Het was geweldig om met deze auto's te rijden, zelf heb ik ook wel een aantal kilometertjes gemaakt. Op het strand en door de bush bush stonden/hingen we af en toe eens aan de zijkant van de auto, met goede snelheid en daar gingen we dan. Dat was zo gaaf om eens te doen. Helaas heb ik hier geen foto's van.
Eén national park was alleen bereikbaar doormiddel van zandpaden. De druk van de banden laten zakken en slippen maar met 70 km per uur. Heel erg gaaf.
Karijini was het mooiste National Park van Western Australia. Hier had je walking tracks van classes 4 and 5. 5 betekende recht naar beneden, de rotsen af, het diepe in. Ook was er een spider walk. Dit betekende dat je je ene voet op de ene stijle rotswand moest zetten en je andere voet op de andere rotswand. Je handen idem dito. En zo moest je naar voren, naar beneden schuifelen/klimmen, met hard stromend water onder je. Probeer daar maar niet in te vallen. Jeetje dat was het engste wat ik ooit gedaan had, ik was schijtsbenauwd. Maar op de terugweg niet meer hoor!
Bij andere class 5 walking tracks kon je de walking tracks niet zien... Water in het midden, en aan de zijkanten weer rotswanden. De rotsen hadden uitstekende stukken, en als een aapje moest je het pad langs de muren beklimmen. Horizontaal. Het leek onmogelijk, het was eng, maar wat was het ontzettend gaaf!
De eerste dag van Karijini was maar spannend. We gingen naar een gorge, omringd door een ronde rotsmuur om daar te gaan zwemmen. Toen we terug naar boven wilden gaan begon het keihard te stormen. De anderen gingen snel naar boven, maar Guillaume was zijn GoPro kwijt dus ging hij terug. De rotsen waren inmiddels kletsnat en glad geworden van de regen. Ik wachtte op hem, want ik wist de weg niet meer en werd een beetje bezorgd. Het duurde wel erg lang. Ik stond op den duur boven op de rots en het begon keihard te onweren. Recht boven me. En ik was helemaal doorweekt. En Guillaume kwam maar niet terug. Er waren geen plekken om te schuilen voor het onweer en ik was het hoogste punt. Ik ben normaal niet bang maar dit was toch een beetje te. En wachten en wachten. En dan met het uitzicht dat we hebben. Dat was een avontuur joh. Dat kan je zo niet lezen, dat moet je meemaken. Toen kwam Guillaume eindelijk terug, en ja hoor, hij was uitgegleden naar beneden. Toen moesten we nog 10 minuten lopen om bij de auto's te komen. En het bleef maar onweren. Toen we er eindelijk bijna waren moesten we nog naar boven klimmen. Sophie en Morgane kwamen ons al zoeken. Maar het is dus goed gekomen :)

Toen we van Karijini kwamen reden we langs tientallen bosbranden. Het park is dan ook na ons gesloten. Deze nacht sliepen we op een openplek, met een aantal km verder allemaal bosbranden die je vooral goed kon zien door de nacht (de wind kwam niet onze kant op hoor), en om ons heen allemaal onweer. Schuilen in de auto dan maar. Daarna slapen in onze tentjes, die bijna niet bleven staan door de storm.

Langs de West coast hebben we allerlei mooie stranden gezien. De foto's op Facebook spreken voor zich. Bij Monkey Mia werd ik uitgekozen om een dolfijn te voeren, nieuw v'tje op mijn bucket list. Shell beach, een spierwit strand zonder zand met alleen maar schelpen. Pink lake. Pinnacles.

Kalbarri National Park was ook een heel mooi park. De meiden hadden geen geduld dus waren al de avond eerder naar dit park vertrokken om hier te slapen. De jongens en ik gingen de volgende ochtend.
We betaalden altijd entree voor de parken, altijd. Maar een meisje had ons verteld, dat wordt echt nooit gecheckt nu het regenseizoen is en het niet zo druk is. Oke, wij voor 1 keertje niet betaald. Mooie track gedaan van 3 uur, bergje op en af, zandweggetjes, 35 graden. Kwamen we terug bij de auto, omg!!! Een papiertje met een boete van $305 onder onze ruitenwisser, jezus! EEste keer, gelijk een boete. We baalden als een stekker, ongeveer $76 pp. Nu hadden we het wel heel goed gedaan met het geld, maar dit was toch balen. We wilden mij gebruiken als lief meisje om er onderuit te komen met en smoesje, gewoon een lief gezichtje trekken, dat heeft al vaker geholpen om ergens onderuit te komen. Dus Franklin en ik reden naar de office, maar er was niemand. Shit! Wij bellen naar het nummer dat we daar vonden, maar we hadden geen bereiki. Wij terug rijden. We bellen wel wanneer we bereik hebben in het stadje Kalbarri zelf zeiden we. We hadden Guillaume en Martin achtergelaten en gingen ze weer ophalen. Komen we onderweg in tegengestelde richting de meiden opeens tegen. Zij stoppen. We hadden onderweg afgesproken om het voor de meiden te verzwijgen, maar we zeiden het toch maar: "We've got a fine!" Oh no REALLY??" was hun reactie. En toen moesten ze zo lachen. "It's a joke, it's a joke!" Oh mijn god! zij hadden dus dat briefje onder onze ruitenwisser gedaan. Het bleek een restaurantbriefje te zijn geweest, het leek heel echt. We moesten zo hard lachen want we waren er zo hard ingetrapt. Ze schrokken wel dat we naar die office waren gereden, ze dachten, straks hadden ze echt een boete moeten betalen. Want we hadden natuurlijk (nog) niet betaald.
Toen we terug gingen naar de anderen speelden we het nog even door en deden net alsof we het al hadden moeten betalen. Maar erna voelden we ons zo blij en rijk, dat we onszelf maar eens gingen trakteren op een ijsje en 's avonds fish & chips, eindelijk eens fatsoenlijk eten dat niet uit een blikje kwam. Het eerste "fatsoenlijke" maal niet uit een blik in 15 dagen.

Ons laatste nationale park en tevens laatste dag samen, was heeeeel bijzonder voor mij! In Yepchard of zoiets. Het park zelf was neit bijzonder, maar er waren wel heel veel rode (!) kangoeroes. Maar wat pas echt bijzonder was!!! We zagen opeens een filmset, en het zag er vrij serieus uit. Kwam er opeens een vrouw naar ons toegelopen met headset en al. Ze vertelde dat we mochten kijken maar geen foto's maken. en dat het een Engelse film was met beroemde Engelse acteurs. Zoals bijvoorbeeld die lelijke blonde van Love Actually, echt super gaaf. De acteurs liepen gewoon langs ons en zaten alsmaar naar ons te kijken en me aan te kijken als ze langsliepen. Gewoon beroemde acteurs! Hoe gaaf is dat. We hebben ook gezien (gehoord) hoe de regisseur "Action" en "Cut" riep hoe de acteurs acteerden. We konden wel uren blijven kijken. De eerste film van deze was de romantische comedy "A few best men". Deze film is "A few less men". Als ik die ga bekijken kan ik zeggen, die scène, daar was ik bij! Maakt niet uit of ze die scène hebben uitgekozen, ik heb ze wel die dag gezien. Acteurs: Kris Marshall, Xavier Samuel, Kevin Bishop

Na 2,5 weken begonnen we Perth al te naderen. Dat hadden we toch snel gedaan. Veel gereden ook, ongeveer 4500 km. De mannen en de meiden wilden nog naar het zuidwesten gaan, maar die route deed mij niet zoveel meer. Ik wilde andere dingen van Australië zien.
Ze hebben me in Perth afgezet bij een hostel. Eerst zijn we naar het strand gegaan om te lunchen. Toen heb ik een wasje voor ze gedraaid en zijn we wat gaan drinken. Het afscheid was toch wel moeilijk. Heel gek voor ons allemaal. We waren gewoon echt een groep geworden. Maar toen moesten ze er toch echt vandoor, en daar gingen ze dan. Alsmaar omkijken tot ze de hoek om waren. Toen heb ik voor de eerste keer heel eventjes gehuild om een afscheid. Ik heb ze nog wel een aantal daagjes gemist. We hebben een fantastische tijd gehad, wat niemand ons meer afpakt. Het was de beste trip ooit. Het simpele eten, Uno spelen met zijn allen, de grapjes, het duwen, het plagen waarbij ik in het middelpunt stond voor de gemikte grapjes, het zwemmen, de nicknames, de grappige plagende "beledigingen" van Guillaume: big whale, you sing ugly, you talk ugly when you speak Dutch, my socks smell better than you (meende hij niet hoor of course voordat er verkeerde dingen worden gedacht ;)), you're only here for the dishes, I like Lieke like Lieke likes me, "Oh, so you hate me?" enz. Stoeien met Guillaume. We waren gewoon maatjes.

Maar ik had geen spijt van mijn beslissing. Ik kon zo een vliegtuig pakken naar Adelaide, en van daaruit een toer doen naar Uluru. Uluru was toch echt iets was ik heel erg graag wilde zien, maar ik had niet verwacht dat ik hier nog tijd en geld voor zou hebben, dus het was eigenlijk een bonus. Uluru was geweldig! Wat een rots! Midden in de woestijn, midden in de outback. The Heart of Australia. Helaas hadden we alleen maar wolken en was de magie van de steen weg. Kata Tjuta en Uluru staan bekend om hun kleurveranderingen door de zon, waardoor ze helemaal rood worden en licht lijken te geven. Wanneer het hard regent wordt de Uluru zwart. Maar het was alsnog prachtig, en we hadden een heel leuk groepje.
Adelaide - Alice Springs was 22 uur in de bus, 1500 km. Tussendoor ben ik ook nog in Coober Pedy geweest, een stadje waarvan 60% van de bevolking onder de grond leeft. Zo ook mijn hostel. Coober Pedy is het stadje van de opals, met opalmijnen. Allemaal in de woestijn, in de outback.

Nog voor Uluru, toen ik voor de eerste keer in Adelaide aankwam, was Tiana daar! En wat waren we blij, om elkaar eindelijk weer te zien na 6 maanden! We hadden deze maanden bijna dagelijks contact gehad en we misten elkaar. Tiana heeft zelfs even moeten huilen, wat was ik blij haar te zien.
Ik vertelde haar van mijn verlangen om een tattoo te nemen omdat deze reis zo belangrijk voor me is, me heeft veranderd en zoveel positiviteit heeft gebracht. En dat ik hem op m'n pols wilde. Heel toevallig, Tiana vertelde dat ze hier ook al een tijdje mee in haar hoofd liep. En ook precies op haar pols. Dat, terwijl we in het begin van onze reis, toen we nog samen reisden, altijd tegen elkaar zeiden, tattoo's? eh bah nee hoor dankje, dat vind ik echt niet mooi. Toch veranderd blijkbaar. Toen ik Uluru deed heeft Tiana de hare laten zetten en ik de mijne toen ik terug in Adelaide was.

Een andere bijkomende bonus, die ik echt niet verwacht had, was The Great Ocean Road. In Adelaide ontmoette ik een jongen uit Brighton, Engeland, Danny. Hij wilde een auto huren of relocation doen en naar Melbourne rijden. Of ik mee wilde. Ja natuurlijk wilde ik mee! Dus tegen mijn verwachtingen in heb ik zo'n beetje heel Australië gedaan, op uitzondering van Tasmania en onder Perth.
Een paar dagen later vertrokken Danny en ik met een huurauto. We reden naar de Grampians, waar we een hele dag over hadden gedaan. De weg ernaartoe was zo mooi, allemaal kronkelweggetjes, landschappen die veranderden. De Grampians waren prachtige bergen, echt prachtig. We reden er echt door, kronkelend omhoog en weer naar beneden. Watervallen bezoeken. Ons hostel was in Halls Gap, een mooi hostel, midden in de bergen. Hier werden we nog aangevallen door vogels en werd mijn broodje uit mijn hand getrokken. Ik weet niet wat ik heb met aanvallende vogels deze reis haha.
De volgende dag hebben we wat walking tracks gedaan. We vroegen een vrouwtje hoe we verder moesten rijden om alles te zien wat er te zien valt op weg naar Melbourne. En weer praaaachtig! Die nacht sliepen we in een hostel in Apollo Bay, mooi plaatsje aan het strand. Hier mijn eerste wilde koala gezien. En toen kwam het, The Great Ocean Road itself! Bergen met weggetjes langs de zee. Omg de mooiste weg die je met de auto kunt rijden.
Wat ontzettend stom is, Danny en ik hebben de mooiste highlights gemist, we zijn verkeerd gereden. We konden er wel heel erg om lachen, we zijn allebei zo slecht in richtingen. Bedankt mevrouw!
In Melbourne aangekomen, hadden we bijna 1000 km gereden.

Ook hier was Tiana weer. We hadden afgesproken om samen kerst en oud en nieuw te vieren. En de eerste dag natuurlijk gelijk eindelijk weer op stap.
De tweede dag van mijn verblijf in Melbourne was Marlieke er ook! Dat was zo leuk! We waren zo blij elkaar weer te zien, we zijn elkaar in de armen gevlogen. En natuurlijk hadden we veel bij te praten. Zo vertelde ik haar dat tijdens de west coast trip een heel bekend park, de Bungle Bungles gesloten was. Marlieke heel serieus, "Ja, dat komt door ons." Hahahaha toen moesten we samen zo lachen. Hadden ze een ongeluk met de auto gehad. Ze zaten vast in de rivier en moesten op het dak van de auto op hulp wachten. Hierna hebben ze het park voor een tijd gesloten, veel vroeger dan normaal. Dus daarom stonden wij voor een gesloten hek haha. Als ik dat toen had geweten dat dat door Marlieke kwam. Dat vond ik zo'n mooie. Kon ik mijn travelmates vertellen, ja dat komt door een vriendin van mij.
Die avond natuurlijk lekker op stap, en weer afscheid nemen, maar gelukkig wonen we thuis heel dicht bij elkaar in de buurt :)

Kerst met Tiana was leuk, en ook heel gek. Het was die dag 36 graden, bloedheet, free bbq's, dag op het strand, waar alle backpackers die dag waren. Kerstliedjes zijn er hier bijna niet, net als kerstversieringen. Kerst is hier een minder groot dingetje. In Australië doen ze blijkbaar ook niet aan kerstavond, dat is meer iets voor de Europese backpackers, en 2e kerst heet hier boxing day. Dat betekent dat letterlijk alle winkels een grote sale hebben. En dat is het.
Op eerste kerstdag zijn Tiana en ik dus naar het strand geweest. Duizenden mensen. Tussen die duizenden mensen die ik opeens Franklin lopen. Ik naar hem toe rennen. We waren blij elkaar te zien, dat was echt heel leuk. En heel gek.

Nu zit ik te wachten tot ik over 5 dagen naar Nieuw-Zeeland kan vertrekken.
Vanaf Perth heb ik een beetje last gehad van reismoeheid. Iedereen krijgt hier na een lange tijd reizen mee te maken. Zo ook Tiana, dus konden we hier lekker over kletsen en elkaar begrijpen. Je hebt al zoveel mooie dingen gezien, je hebt zoveel nieuwe mensen ontmoet. Op den duur doen alle dingen die je ziet je niet meer zoveel. Je hebt minder motivatie om dingen te gaan bezichtigen, minder energie. En je denkt, oh, ik heb al veel van zulke dingen gezien of zelfs nog mooier. Ook was het constant ontmoeten van nieuwe mensen de eerste 7 maanden super leuk. En nog steeds hoor! Maar nu heb ik meer zin in mensen met wie het gelijk klikt, of gewoon vaste mensen die mij kennen, zoals het groepje van de west coast, Tiana, Marlieke. Als het niet gelijk klikt, heb ik geen zin meer om moeite te doen elkaar te leren kennen zodat die klik wel weer komt. En het zijn al maanden dezelfde gespreken: "Where do you come from, how long have you been here, what have you seen from Australia, where are you going in Australia" enz. Die gesprekken heb je al duizenden keren gevoerd. Dat is niet meer interessant na 8 maanden. Maar ook dat is gewoon reismoeheid. Maar dat komt gewoon omdat ik heel Australië heb gezien en ik nu helemaal klaar ben met Australië. Begrijp me niet verkeerd, het was een geweldige reis en het is een geweldig land! Maar het is geen uitdaging meer. Ik ben toe aan iets spannenders. Aan een ander land met andere landschappen, andere dingen te doen. Nieuw-Zeeland! Eerst ga ik 2 weken op mezelf. Ik kijk er enorm naar uit dat mijn ouders en Martje naar NZ komen. Eerst was ik bang dat het te vroeg zou zijn, vorige maand was ik er nog niet aan toe. Maar nu blijkt dat het een perfecte timing is, met mijn reismoeheid. Ik mis ze nu enorm en heb ontzettend de behoefte mijn familie om mij heen te hebben. Tja, dat hoort ook bij het reizen. En wanneer ze weer naar huis zijn, ben ik weer opgeladen en klaar voor het volgende avontuur en nieuwe mensen, Azië! Dat gaat een enorme uitdaging voor mij zijn, als meisje alleen backpacken in het voor mij volkomen onbekende Azië.

Hoe groot Australië trouwens ook is, het is zo'n klein wereldje. Overal in Australië kom ik bekenden tegen. Je krijgt ook een heel netwerk aan backpackers. Zo kwam je aan de east coast alleen maar dezelfde mensen tegen, en zij leerden ook weer de mensen kennen die jij net had leren kennen. Zo kom ik in Adelaide wanneer Tiana daar ook is. Dan ben ik in Melbourne, Tiana is daar ook (afgesproken), Marlieke is daar, Franklin kom ik random op het strand tegen, Martin is daar, Gieljan binnenkort, kom ik midden in het CBD van Melbourne opeens 2 bekenden tegen met wie ik in Darwin op stap ben geweest. Leuk hoor!! Daar geniet ik van.